Te veel mensen zegden Michael Phelps wat hij niet kon. In plaats van, zoals zijn mama, te zeggen wat hij wel kon: hard zwemmen.
Hij zat niet stil. Hij kwam niet netjes bij de andere kinderen in een cirkeltje zitten. Hij vroeg altijd om aandacht, desnoods door onophoudelijk te lachen, giechelen of andere kinderen lastig te vallen. Dat was in de kindergarten , zeg maar een kinderdagverblijf voor peuters. Toen volgde de basisschool. Onderwijzers vonden hem 'onvolwassen', hij kon zich niet concentreren en niet luisteren. Dan klonk het van: hij is niet begaafd. Zijn rapporten waren slecht, en de mama van Michael Phelps - want over hem gaat het - herinnert zich vooral één leraar die zei dat haar zoon zich nooit zou kunnen concentreren op een doel. Tijdens een jaarlijks medisch onderhoud viel het woord voor het eerst: Michael Phelps had waarschijnlijk ADHD, een aandachtsstoornis.
Dus hielp mama Phelps haar zoon. Ze focuste niet op wat hij niet kon, maar op wat hij wel kon. 'Hij kon zich niet concentreren op lezen, maar hij was wel geconcentreerd als ik hem de sportpagina's liet lezen', zegt ze in The New York Times . Met zijn grote lijf en zijn lange armen vond de jongen, toen tien, een andere uitlaatklep: zwemmen. Mama Phelps zag hoe haar jongen die zogezegd niet kon stilzitten op school, wel geduldig zat te wachten tot hij aan de beurt kwam om een wedstrijd te zwemmen. Mama Phelps zag hoe haar jongen die op twaalf jaar een wiskundeleraar nodig had omdat hij niet plichtsbewust wilde oefenen, wel elke ochtend om half zeven opstond voor anderhalf uur training en nog eens twee tot drie uur in de namiddag zwom. Mama Phelps zag hoe haar jongen die zijn huiswerk niet graag maakte, wel zijn zwemhuiswerk keurig deed en video-analyses bekeek.
Vandaag is Michael Phelps de beste zwemmer ooit en is mama Phelps ingehuurd om te spreken over hoe om te gaan met ADHD-kinderen. 'Te veel mensen hebben gezegd wat hij niet kon, in plaats van te zeggen wat hij wel kon.'
Bron: Het nieuwsblad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten